Bielice
    W II połowie XVI wieku posiadłością gospodarował Bielicki. Posiadał on 3 łany gruntu. Mieszkało w tym czasie w Bielicach 2 zagrodników. Dobra w Bielicach należały pod koniec XVIII wieku do Leona Bielickiego. W 1788 roku mianowany został chorążym chorągwi Łochockiego. Po kilku latach został zwolniony z wojska i osiadł na stałe w swym majątku. Podczas insurekcji kościuszkowskiej wziął czynny udział, mianowany generałem-majorem ziemi sochaczewskiej. W I połowie XIX wieku folwarkiem gospodarują Bieliccy. W roku 1827 znajduje się 6 domów i 54 mieszkańców. Po nich około 1850 roku majątkiem zarządza Karol Chmielewski, syn Maksymiliana i Rozalii. Od Chmielewskiego majątek nabywają Łuszczewscy. W roku 1859 Konstancja z Łuszczewskich Wodzińska sprzedaje Bielice Marii z Łuszczewskich Woronieckiej.

Lucjan x    Maria

                                                                        Woroniecki     Łuszczewska
                                                            /1806-1875/

      Paweł             Teofila                  Michał-Jan                   Antoni                     Adam
/1856-1922/              /1857-1930/                 /1860-1928/                     /1862-1886/                  /1865-1889/
             *                                                                 *
Maria Mańkowska                                   Franciszka hr.Krasińska
Lucjan Stefania Kazimierz Maria
                                         *                                 Barbara       Konstanty          Adam       Antoni      Jan         Krzysztof
                            Tadeusz Kumanowski

Rodowód Woronieckich; właściciele Bielic.

    W roku 1880 folwark miał powierzchnię 634 mórg gruntu . W rękach rodziny Woronieckich dobra pozostały do roku 1945. W Bielicach w roku 1868 w charakterze guwernera przebywał student Henryk Sienkiewicz. W późniejszym okresie stał się częstym gościem Woronieckich. W latach 1901-1914 bywał na polowaniach. O silnych związkach z właścicielami Bielic może świadczyć list jego żony Marii. Wyraziła swój smutek z powodu choroby “jednego z Woronieckich” określając tym mianem męża.
    Dwór zbudowany w I poł. XIX wieku dla Bielickich. Do roku 1945 właścicielami byli Woronieccy. Po wojnie adaptowany na mieszkania pracownicze PGR., był bardzo zaniedbany. W roku 1865 spłonął dach. W latach dziewięćdziesiątych jako własność Komorowskich został całkowicie przebudowany. W wyniku czego utracił wartość historyczną. Posiadał cechy klasycystyczne. Był budynkiem parterowym, na planie wydłużonego prostokąta. Posiadał ściany drewniane i ceglane. Od frontu występował ganek o czterech słupach, zwieńczony trójkątnym szczytem. Posiadał dwutraktowy układ wnętrz z korytarzem pośrodku i sienią na osi. Budynek pokrywał naczółkowy dach, kryty papą.

Strona Główna