Strzyżew
    W I połowie XVII wieku właścicielem Strzyżewa był Mikołaj Łayszczewski, podstarości sochaczewski, pisarz ziemi sochaczewskiej, przez długie lata starosta łowicki, a od 1645 kasztelan sochaczewski. Posiadał także inne majątki: rodowy Stary i Nowy Łayszczew w parafii Jeruzal Skierniewicki, w Szczytnie, w Rzącicach. Mikołaj zadłużył dobra strzyżewickie w kapitule łowickiej. W 1655 roku włości przejął syn Mikołaja, Sebastian. Zmarł jednak już w 1661 roku. Spadkobiercą został jego syn Maciej Sebastian. Od 1684 roku nowym właścicielem został Aleksander Kowalkowski, major lejbgwardii królewskiej. W 1697 roku sprzedał Strzyżew, Rzącice Dionizemu Romanowiczowi, pisarzowi Wielkiego Księstwa Litewskiego. Począwszy od 1711 roku dobrami gospodarowała rodzina Zembrzuskich. Do 1729 roku Karol i Helena, następnie razem Józef i Antoni, wreszcie samodzielnie ten drugi. Dobra Strzyżewa pod koniec XVIII wieku znajdowały się w posiadaniu Jakuba Zembrzuskiego, miecznika sochaczewskiego. Wszystkich dymów wówczas było 14, tj. domów posiadających kominy. W 1805 roku wieś spłonęła, rok później taki sam los spotkał zabudowania folwarku. W 1827 r. było 133 mieszkańców i domostw. W latach 1833-42 folwarkiem gospodarowała Marianna Henneberg. Kolejnym właścicielem dóbr został Adam Lasocki z Brochowa. Kolejna zmiana właściciela nastąpiła w roku 1855, gdy folwark kupił Rudolf Kirstein. Słownik geograficzny podaje, że dobra w roku 1878 składały się z folwarków w Strzyżewie oraz w Brogach. Pierwszy z folwarków o powierzchni 1161 mórg miał 5 domów murowanych i 15 drewnianych. Folwark w Brogach posiadał 391 mórg. Mieściły się w nim 4 budynki murowane, jeden drewniany oraz młyn wodny.W wieku XX majątkiem gospodarował Michał Żukotyński.
    Dwór stoi na skraju stromego brzegu rzeki Utraty. Został zbudowany w II połowie XVIII wieku. W wiekach XIX i XX był przebudowywany i przekształcany wewnątrz. Obecnie jedynie pozostałości urokliwego dworu, gdyż jest on w całkowicie zruinowany. Od frontu płaska terasa powoduje, że dwór jest niski, przysadzisty. Od ogrodu, dzięki stromemu brzegowi dwór wydaje się być wysokim i robi duże wrażenie. Posiada cechy stylu barokowego i klasycystycznego Jest budynkiem murowanym z cegły, otynkowanym, na planie wydłużonego prostokąta. Wejście stanowił drewniany ganek zwieńczony trójkątnym szczytem wspartym na ośmiu słupach. Obecnie został zastąpiony portykiem z czworobocznych filarów i dwóch kolumn. Łamany dach pokryty jest gontem.
    Park, jak można sądzić z resztek zadrzewienia pochodzi z pierwszej połowy XIX wieku. Składa się on z wyraźnie zaznaczonych pięciu części. Część północna przedstawia młode zadrzewienie około 40 letnie. Przed frontem dworu znajdują się okazy stosunkowo najstarsze. Kolejna składa się z drzew 70 letnich, przy czym dominującym jest jesion. Całość ma kompozycję parku krajobrazowego.
dwór od frontu także

Strona Główna